11 lipca 2004r.- to dzień, na który harcerze ze Szczepu Gryf czekali z utęsknieniem; to dzień, z którym było związanych tak wiele planów i marzeń; to dzień, który stał się początkiem wspaniałej przygody... Właśnie tego dnia rozpoczynał się obóz harcerski . Wczesnym rankiem (dla niektórych to był środek nocy), bo już o 4 30 odbyła się zbiórka uczestników obozu. Godzinę później spod gimnazjum na os. Sikorskiego aż trzy autobusy zapełnione pełną energii i zapału młodzieżą wyruszyły na podbój wybrzeży Morza Bałtyckiego do Dąbek położonych koło Darłowa. Atmosferę panującą w początkowych odcinkach drogi można określić jako senną. Na szczęście, później podróż upływała znacznie przyjemniej, bo umilana była grą na gitarze i śpiewem, który przerywały jedynie wybuchy śmiechu i liczne postoje autobusu. W międzyczasie dokształcaliśmy się w dziedzinie „sznurologii”, czyli uczyliśmy się jakie węzły można wyczarować za pomocą jednej lub dwóch sznurówek. Późnym popołudniem dotarliśmy do celu naszej podróży. Mimo zmęczenia długą drogą podczas upalnej pogody i irytacji, że Dąbki powitały nas deszczem pałaliśmy chęcią życia i optymizmem. Po dojściu na teren naszego podobozu, 19 uczestników obozu ze Szczepu zostało rozlokowanych w czterech namiotach. Piąty namiot oraz przyczepę campingową wyposażoną w podłączenie do prądu elektrycznego otrzymała kadra, którą tworzyli: Agnieszka Zielińska, Ania Pardała, Jola Deńca i Adam Kania. Gdy zobaczyliśmy namioty, w których mieliśmy spędzić dwa najbliższe tygodnie, to przeżyliśmy lekkie rozczarowanie. Chyba każdy spodziewał się nieco lepszych warunków. Namiot pełen dziur, delikatnie mówiąc dziwnie pachnący, z kanadyjkami całymi w piasku nie zachęcał do słodkiego snu, a łazienka oddalona spooory kawałek od naszego podobozu też nie budziła zachwytu. No, ale w końcu sami tego chcieliśmy. Wszak obóz harcerski to nie kolonia dla przedszkolaków. Pierwszego poranka nie zostaliśmy obudzeni przez promienie słońca. O pobudkę, a następnie gimnastykę zadbała druhna komendantka Agnieszka. Co do pogody to, no cóż, niebo było pełne chmur, z których od czasu do czasu spadały mniej lub bardziej obfite krople deszczu. Na długo przed pobudką okazało się, że namioty przeciekają , niektórzy odczuli to na własnej skórze. Podobnie wyglądały poranki przez cały tydzień. Mimo nieudanej pogody nie mieliśmy najmniejszych powodów, by narzekać na nudę. Pewnie nawet gdyby było upalnie nie mielibyśmy czasu na słodkie lenistwo na plaży nad samymi brzegami Morza Bałtyckiego. Kilka pierwszych obozowych dni to głównie porządkowanie naszego terenu. Trudno uwierzyć jak wiele rzeczy udało nam się stworzyć za pomocą drewna, trawy i sznurka. Wkrótce mogliśmy być dumni z efektów naszej pracy. Pięknie wykonaliśmy ogrodzenie, bramę i maszt, na którym trzeciego dnia zaczęła powiewać biało-czerwona flaga. W namiotach po załataniu dziur i zakupie choinek zapachowych (o zapachu morskim) zrobiło się znacznie przyjemniej. Nie było łatwo: nawet o rzeczy niezbędne do przetrwania musieliśmy ostro „walczyć”. Już drugiego dnia kilku uzbrojonych i zamaskowanych osobników ze szczepu wtargnęło na teren podobozu hufca Miechów i brawurowo wykonało powierzone zadanie. Jakże ambitny cel został osiągnięty- udało się zdobyć aż jedną rolkę papieru toaletowego! Oczywiście cała akcja była tylko kolejną pełna humoru atrakcją, która rozbawiła nie tylko harcerzy ale także komendanta podobozu Miechów – Leonarda Mazura który czynnie włączył się do zabawy dzielnie broniąc swego obozu i pertraktując z „napastnikami”.
W nocy z 13 na 14 lipca ogłoszono alarm mundurowy dla harcerzy z podobozu Szczepu Gryf i podobozu hufca Miechów. Podczas niego okazało się, że założenie munduru w ciągu pięciu minut, gdy w namiocie jedynym źródłem światła są latarki, nie jest wcale takie proste. Nie znaczy to oczywiście, że niewykonalne! Zarówno podczas tego alarmu jak i kolejnych ( a było ich troszkę), niektórzy mieli szczególnie problemy ze znalezieniem elementów swojego munduru, bo czy wszystkie wywijki (dla niezorientowanych nie-harcerzy: to takie coś białego przy „skarpetkach”) muszą być do siebie takie podobne i tak niewielkie, że można je bardzo łatwo gdzieś zgubić?... Gdy już wszyscy byli w pełni umundurowani, zrobiono zbiórkę. Następnie udaliśmy się na leśną polanę, gdzie prze świetle płomieni ogniska Ewa Deńca, Wiola Borzęcka, Magdalena Krawiec oraz Tomasz Stefański złożyli zobowiązanie instruktorskie, jednocześnie otrzymując stopień przewodnika. Podczas tej uroczystości panował podniosły, poważny nastrój. Chyba każdy poczuł niezwykłość tej chwili i myślę, że na długo zostanie ona w pamięci nie tylko nowej czwórki instruktorów harcerskich hufca Miechów. 14 lipca, dzień przed rocznicą bitwy pod Grunwaldem, mieliśmy swoją własną „Bitwą pod Grunwaldem w stylu New Age” , czyli rozegraliśmy turniej paintballa. Zwycięzcami zostali przedstawiciele kadry instruktorskiej Ania Pardała i Adam Kania, natomiast spośród obozowiczów najlepszym był zespół w składzie: Basia Tarko i Bartek Wypych. Kilka dni później podczas kolejnego turnieju mistrzem po raz drugi okazał się być Bartek Wypych grający tym razem wspólnie z Joasią Tarko. W paintball mieli także okazję pograć uczestnicy obozu z hufca Miechów. W tej grze uderzenie kulką bywa bolesne i czasem pozostawia niezbyt przyjemna pamiątkę w postaci siniaków. Ale dla prawdziwych „twardzieli” z Dąbek nie było to nic przerażającego. Za to można było poćwiczyć nie tylko celność strzałów, ale także strategię i taktykę pola bitwy. Przyszli instruktorzy ćwiczyli także umiejętnośc pracy z dziećmi. Dla młodszych uczestników obozu zorganizowaliśmy zajęcia rekreacyjno - wychowawcze. Nasi młodsi koledzy, w zdecydowanej większości nie-harcerze mogli nieco dowiedzieć się o ZHP, poznać kilka zabaw, pląsów, piosenek, cześć z nich zobaczyła jak wygląda mundur harcerski, a także dowiedziała się co kryje nasza szczepowa apteczka. Myślę, że wspólnie spędzone przedpołudnie wszyscy będę mile wspominać. My mogliśmy się sprawdzić w rolach opiekunów. Niektórzy spośród nas odkryli nowe talenty, choć chyba nie wszyscy... Natomiast „młodsza młodzież” mogła jeszcze bardziej poznać harcerstwo, a spodobało się ono przynajmniej kilku osobą, które kiedyś zostaną harcerzami, może nawet naszego szczepu? Mieliśmy okazję wykorzystać nowo poznane sposoby wiązania węzłów podczas wspinaczki na transportery. Druh Adam nie ufał nam zbytnio i sprawdzał, czy na pewno prawidłowo wykonaliśmy węzeł mający nas chronić przez upadkiem- i bardzo dobrze, bo gdyby było inaczej, to dla niektórych (np. niżej podpisanej) ta wspinaczka nie skończyłaby się dobrze... Bo przecież po transporterach można się był wspiąć „niemal do wierzchołków sosnowych drzew” Podczas pierwszego tygodnia naszego pobytu nad morzem udaliśmy się na pieszą wędrówkę do oddalonego o 11 km od Dąbek Darłówka. Tam obejrzeliśmy latarnię morską, co prawda z pewnej odległości, ale wszyscy mogli zobaczyć jej zarys na tle zachodzącego słońca. Ten „spacerek” był jedynie niewielkim ćwiczonkiem przed kolejnym rajdem... Komendant hufca Miechów druh harcmistrz Leonard Mazur zapewniał wszystkim obozowiczom z Miechowa wiele atrakcji. Podczas pierwszego słonecznego dnia na naszym obozie odbyła się wyprawa na żaglówkach po jeziorze Bukowo. Cześć osób płynęła z młodym żeglarzem, który okazał się także być harcerzem i jego marzeniem jest założenie drużyny harcerskiej o specjalności żeglarskiej- oby się spełniło. Szkoda, że w naszej okolicy nie ma jezior... Niemal cała godzina na żaglówce „CERTA”( tak nazywa się ryba z rodziny karpiowatych) Bartek nam opowiadał o żeglowaniu, jak byliśmy już daleko od brzegu, to wyznał, że on się dopiero od niedawna żegluje. Przez chwilę ogarnęła nas lekka panika, ale Bartek pocieszył stwierdzając nie do końca skromnie, że jest w tym zupełnie dobry, a nawet bardzo dobry. Chyba miał rację, bo dopłynęłyśmy do brzegu cało i zdrowo. Tego dnia po raz pierwszy mogliśmy poopalać się na plaży i popływać w Bałtyku. Wieczorem na plaży podziwialiśmy piękny zachód słońca. Chyba każdy kto go zobaczył na długo pozostawi go w swej pamięci. Następnego dnia zachód słońca mieliśmy podziwiać na pełnym morzu. Niestety, słońce skryło się za chmurami, gdy wchodziliśmy na statek, który miał niezwykle piękną nazwę „KASIEŃKA II”, nadaną pewnie na cześć i chwalę jakiejś kobiety noszącej to wspaniałe imię. W niedzielę, kilka minut po północy mieliśmy alarm mundurowy, nie było on dla zdecydowanej większości z nas żadną niespodzianką. Chyba tylko jedna osoba nie wiedziała o nim wcześniej- tą osobą była Asia Tarko, która właśnie 18 lipca skończyła osiemnaście lat. Oczywiście był tort owocowy (a może to był jeż?), życzenia, śpiewanie „Sto lat” i toast wzniesiony z kubkami pełnymi napoju z bąbelkami, czyli PEPSI. W niedzielę umundurowaną kolumną udaliśmy się do miejscowego kościoła. Odprawiający liturgię miejscowy proboszcz bardzo ucieszył się z wizyty harcerzy i zaproponował abyśmy czynnie wzięli udział w zapewnieniu uroczystej oprawy mszy. Włączyliśmy się wiec w czytania oraz śpiew liturgiczny. Dzięki temu mogliśmy usłyszeć potem wiele miłych słów od mieszkańców i wczasowiczów przebywających w Dąbkach. W niedzielę wieczorem zaczęła się nasz służba obozowa. Funkcję instruktora służbowego pełniły na zmianę nowe instruktorki naszego szczepu: Ewa Deńca i Wiola Borzęcka. Jednym z naszych zadań było nieustanne pełnienie warty przez cała dobę. Inne to przygotowanie stołówki do posiłku, podczas jedzenia dbaliśmy, aby nikomu nie brakowało chleba, margaryny, herbaty, itd., itp., gdy wszyscy wyszli ze stołówki to musieliśmy ją posprzątać. Byliśmy chyba jedynym w pełni harcerskim podobozem i na pewno jako jedyni całą służbę pełniliśmy w swoich mundurach. Budziło to zainteresowanie i sympatię innych. Chyba wszyscy tę służbę będą wspominać miło, pomimo tego, że musieliśmy się troszkę napracować, ale w końcu jesteśmy harcerzami. Po południu odbył się Festiwal Piosenki Obozowej, w którym zajęliśmy pierwsze miejsca w dwu kategoriach! Wykonaliśmy wspólnie piosenkę „Strumień”, natomiast w kategorii indywidualnej Ania Manterys zaśpiewała „Trzej wodzowie”. Drobny szczegół, że pierwsze miejsca zdobyliśmy na równi z podobozem Miechów, i Turek, i Ostrów, i Częstochowa, i Opatów nie może oczywiście wpłynąć na ocenę naszych zdolności artystycznych. Po prostu wszyscy przebywający w Dąbkach na naszym obozie byli niezwykle wszechstronnie uzdolnieni. Wszechstronnie - bo kilka dni później odbyła się Obozowa Olimpiada Sportowa i tam okazało się, że mamy samych prawdziwych sportowców. Co prawda konkurencje były bardzo niekonwencjonalne ale to nie zmienia faktu że w większości znaleźliśmy się w pierwszej trójce. A trzeba było między innymi kręcić hula-hopem, „wyławiać” bez pomocy rąk tonącego w misce banana czy przebiec wielce skomplikowaną sztafetę to biegnąc tyłem, to skacząc na jednej nodze czy też kozłując piłkę.
Byliśmy także jedynymi na całym obozie, którzy postanowili odbyć całodniową wędrówkę dookoła jeziora Bukowo. Niektórzy nieco w nas wątpili, sam Komendant Zgrupowania Dariusz Bińczak przyznał, że nikt wcześniej nie podjął się tego wyznania i stwierdził że autokary są w pełnej gotowości aby zwieź nas z trasy gdy już zupełnie opadniemy z sił. A jednak się udało! Nie do końca świadomi tego co nas czeka wyruszyliśmy we wtorek już o 9 00 rano z naszego obozu. Początkowo szliśmy drogą biegnącą przez las pomiędzy morzem a jeziorem. Następnie kilka kilometrów pokonaliśmy maszerując plażą. Później mijaliśmy kolejne miejscowości, z każdą chwilą byliśmy coraz bardziej zmęczeni bo pogoda była idealna, ale bardziej do smażenia się na plaży, niż do wędrówki. Około 17, po przejściu prawie 40 km, dotarliśmy do Dąbek. Byliśmy bardzo zmęczeni, ale jeszcze bardziej szczęśliwi, bo przecież jezioro Bukowo do nas należy!!! Całą grupą poszliśmy zaprezentować się druhowi Darkowi. Komendant docenił nasz wysiłek i postawę obdarowując nas szczerymi gratulacjami i ... drożdżówkami. Następnego dnia do południa odpoczywaliśmy po wczorajszym ekstremalnym rajdzie, a po południu większość z obozowiczów przystąpiła do konkurencji związanych ze zdobywaniem Odznaki Sprawności Obronnej. Na wieczornym apelu okazało się, ze rzeczywiście z nas nieźli sportowcy, bo przyznano aż 7 złotych odznak i 9 srebrnych. Wynikiem na „złoto” mogło się poszczycić jeszcze kilka osób, ale niestety nie wszyscy są pełnoletni, a właśnie taki jest wymóg do tej najważniejszej odznaki. Dzień później podczas przygotowań do wystawienia własnej interpretacji bajki o Czerwonym Kapturku został ogłoszony alarm przeciwpożarowy. Polegał on na tym, że w ciągu kilkunastu minut musieliśmy spakować wszystkie niezbędne rzeczy do plecaków (i jednej walizki na kółkach). Następnie nasze plecaki przechodzą próbę wytrzymałości czyli są potrząsane w nadziei, że coś z takiego biednego plecaka wypadnie. Okazało się, że wszystkie plecaki są dobrze spakowane (nikt nie sprawdził co z jedną walizką). Za to uwidoczniły się braki „niezbędnych przyborów”. Co prawda brak ręczników uzupełniony został chusteczkami higienicznymi ale brakujące przybory do jedzenia i do mycia trudno było zastąpić np... tuszem do rzęs czy suszarką do włosów. Kolejny dzień był pełen urozmaiconych zajęć. Rano zwiedzaliśmy ratowniczy helikopter w Darłówku. Ponieważ większość harcerzy ze szczepu Gryf odbyła już kurs ratownictwa przedmedycznego z zainteresowaniem wysłuchaliśmy opowiadań jak to robię profesjonaliści i jakiego sprzętu używają.
Po obiedzie odbył się chrzest obozowy 13 osób, które na obozie harcerskim były po raz pierwszy. Ku rozczarowaniu niektórych nie był on taki straszny. Zostaliśmy wyczesani bardzo niewielkim grzebykiem, którego nie powinno braknąć w żadnej podręcznej torebce czyli grabkami. Ponieważ pogoda nie dopisywała abyśmy byli nieco bardziej opaleni wysmarowano nas rewelacyjnym samoopalaczem czyli czarnym błotkiem. Zmuszono nas do zjedzenia mikstur o niezwykłym smaku i aromacie (składu tego co jadłam wolę nie znać). Wieczorem zaś wystawiliśmy trzy wersje bajki o Kapturku. Każda z wersji była inna i żadna nie była poważna. I tak jeden Kapturek został napadnięty przez mafię, inny Kapturek „szedł do babci z czerwono kosmetycką i łaził se po skałkach” , a kolejny Kapturek był z lekka różowy i wystawiony z czerwonym kwadracikiem w rogu sceny. Ale ile radości artystom i widzom przysporzyły te inscenizacje wiedzą tylko uczestnicy obozu w Dąbkach. Sobota minęła na pakowaniu się i zwijaniu obozowiska. Ostatniego wieczoru wybraliśmy się na „święto ryby”, później mieliśmy ognisko z harcerzami z hufca Turek. Komendant hufca bardzo się ucieszył, że może gościć tak doskonale umundurowanych i zorganizowanych harcerzy. Po wspólnym ognisku zostaliśmy obdarowani prezentami i folderami dotyczącymi powiatu tureckiego. Mamy nadzieją że kontakt nie urwie się na jednym spotkaniu, bowiem mamy już zaproszenie do Turku i zapewnienie druha komendanta że zawsze będziemy tam mile widziani. Późna nocą czyli około godziny drugiej udaliśmy się na plaże aby pożegnać się z morzem. Było miło, choć każdy już trochę żałował, że obóz się kończy i czas wracać do domu. Przywykliśmy bowiem do naszego przytulnego obozu i do wspaniałego , serdecznego klimatu jaki stworzył masz szczep. Całą niedzielę spędziliśmy w autobusie w większości odsypiając poprzednią noc i... wróciliśmy do domów. Po raz pierwszy od wielu lat środowisko szczepu Gryf mogło tak licznie uczestniczyć w obozie harcerskim. Niektórzy z nas mogli wziąć udział w tym obozie dzięki temu, że część kosztów obozu pokryła komenda miechowskiego hufca, a część dofinansowania pochodziło z Funduszy Europejskiej Fundacji Skautowej z Genewy. Te dwa tygodnie tak prędko minęły... Na pewno nie zapomnimy o nich szybko. Wiele chwil spędzonych w Dąbkach było naprawdę niezwykłych. Trudne chwile nas zahartowały , radosne pogłębiły przyjaźnie. Wieczorne spotkania, ogniska, nocne warty, alarmy, służby, a przede wszystkim ta atmosfera, ci ludzie... Żal nam było opuszczać obóz.

Katarzyna Gach

P.S.

W tym miejscu chcemy przekazać szczególne podziękowania tym, którzy pomogli nam w zorganizowaniu i w prowadzeniu tego obozu czyli Komendantowi Hufca Miechów harcmistrzowi Leonardowi Mazurowi, Wójtowi Gminy Książ Wielki panu Markowi Szopie, Komendantowi zgrupowania obozów w Dąbkach harcmistrzowi Dariuszowi Bińczakowi, Europejskiej Funadacji Skautowej, druhnie podharcmistrzyni Zofii Piechowicz – zastępczyni komendanta obozu hufca Miechów, druhom: podharcmistrzowi Pawłowi Paskowi i przewodnikowi Tomaszowi Pieszczykowi, oraz instruktorom szczepu Gryf, którzy przygotowali program i opiekowali się harcerzami – podharcmistrzyni Annie Pardała, podharcmistrzyni Agnieszce Zielińskiej i podharcmistrzyni Jolancie Deńcy. Dziękuję również wspaniałym uczestnikom obozu: Ewie i Wioli Borzęckim, Oli Cetera, Ewie i Gosi Deńca, Kasi Gach, Paulinie Łąckiej, Ani Manterys, Piotrkowi Mazurowi, Agnieszce Naziemiec, Wojtkowi Oczkowiczowi, Asi i Basi Tarko, Monice Tochowicz, Sylwii Uchto, Bartkowi Wypychowi, Krzyśkowi Zielińskiemu, Kasi Poniewierce i Marcie Karwat za prawdziwie harcerska postawę podczas całego obozu.

Adam Kania